Hermann Hesse |
2 ივლისს 135 წელი შეუსრულდებოდა მეოცე საუკუნის ერთ-ერთ ყველაზე პოპულარულმწერალ ჰერმან ჰესეს //1877-1962//. 1946 წლის ნობელის პრემიის ლაურეატი ჰერმან ჰესე მთელ თავის შემოქმედებას უწოდებდა თავისი სულიერი განვითარების გაჭიანურებულ მოთხრობას. სულის ბიოგრაფიას.
მისი შემოქმედების ერთ-ერთი მთავარი თემაა შემოქმედისბედი მისთვის მტრულ გარემოში, ჭეშმარიტი ხელოვნების ადგილი მსოფლიოში. ორი მსოფლიო ომის წარმომშობი და გაუთავებელი კონფლიქტების წარმომშობმს მეოცესაუკუნემ მასაც გაუჩინა სულიერი პრობლემები და სულიერი კრიზისის დასაძლევად მანპირველი მსოფლიო ომის დროს დაიწყო ხატვა //ყურადღება მიაქციეთ, ქვების და კალაშნიკოვის სროლა კი არა, ხატვა. მან დახატა 3000-მდე აკვარელი რომლებშიც ასახა 1919 წლიდან, მის სიკვდილამდე,1962 წლამდე მისი სამყოფელი ტესინის სილამაზე.
1918 წ. მან ტესინში გააგრძელა ხატვის ტექნიკის სწავლა. იბადება პირველი
ჩანახატები წიგნისთვის "სეირნობა ფეხით" და მისი ილუსტრაციები //გამოიცა 1920 წ.//.
ის მის მიერ დასურათებულ მისივე ლექსებს ყიდის გერმანელი ტყვეების სოციალური
დახმარების კომიტეტის სასარგებლოდ. ეს კომიტეტი თვითონ ჰერმან ჰესემ შექმნა ბერნში 1916 წელს.
1919 წელს ჰესე ასურათებს ზღაპარს "მძიმე გზა " და ხატავს აკვარელებს "მხატვრის ლექსებისთვის ". ჰერმან ჰესეს აკვარელების პირველი გამოფენს მოეწყო ბაზელის საგამოფენო დარბაზში 1920 წ. იმავე წელს ჟურნალში "ვილანდ", მიუნხენი, ქვეყნდება ჰესეს პირველი რეპროდუქციები. 1921 წელს გამოდის რეპროდუქციათა ალბომი "11 აკვარელი ტესინიდან". 1922 წელს ვინტერტურში ეწყობა ჰერმან ჰესეს აკვარელების და ემილ ნოლდეს სურათების ერთობლივი გამოფენა. ჰესე 1922 წ, რუტ ვენგერისთვის წერს და ასურათებს ზღაპარს "პიკტორის დაბრუნება".
1925 წ. გამოქვეყნდა მისი წიგნი "ფიქრები"....1955 წ. პირველად გამოიცა კრებული "ტესინის აკვარელები" და ხედების მხატვრული ბარათების სერია ჰესეს აკვარელებით.
1957 წ. ჰესეს დაბადებიდან 80 წლისთავისთვის მარბახის შილერის სახელობის ეროვნულ მუზეუმში ეწყობა ჰერმან ჰესეს აკვარელების გამოფენა. ჰერმან ჰესეს გარდაცვალების შემდეგ მისი გამოფენები მოეწყო ტოკიოში, პარიზში, ნიუ იორკში, მონრეალში, სან ფრანცისკოში და ჩიკაგოში, მადრიდში, ლიუქსემბურგში, ჰამბურგში და საპოროში.
იქნებ თბილისშიც ოდესმე მოეწყოს ამ შესანიშნავი მწერლის და მხატვრის სურათების თუნდაც რეპროდუქციების გამოფენა.
"დიდი ბედნიერებაა საღებავებით თამაში და ბუნებისთვის ხოტბის შესხმა დამიჯერეთ, მე დიდი ხნის მკვდარი ვიქნებოდი ჩემი ცხოვრების ყველაზე რთულ დროს რომ არ დამხმარებოდა ჩემი პირველი ცდები ხატვაში".
"ხანდახან აუტანელი დარდისგან მე საშველი ვნახე ხატვაში, რაც არასოდეს გამიკეთებია. მეტიც, ვცადე სურათების ხატვა. ჩემთვის არა აქვს მნიშვნელობა აქვს ამას ობიექტური ღირებულება თუ არა. მაგრამ ჩემთვის ესაა ნუგეში ხელოვნებით. ამ ნუგეშს ვერ მომცემდა მწერლობა. ესაა როგორც გატაცება სურვილთა ჟინის და ვნების გარეშე,ესაა როგორც უპრეტენზიო სიყვარული".
"ჩემთვის ორი ყველაზე მშვენიერი რამ იმათგან რაც შეიძლება ჰქონდეს ადამიანს, არის მუზიცირება -დაკვრა და ხატვა. ერთშიც და მეორეშიც ვიყავი დილეტანტი,მაგრამ ერთმაც და მეორემაც გადამარჩინა".
"ერთ მშვენიერ დღეს მე ჩემთვის აღმოვაჩინე სულ ახალი სიხარული.უკვე 40 წლისამ მე დავიწყე ხატვა. მე არ ჩამითვლია თავი მხატვრად,არც გამჩენია მხატვრად გახდომის სურვილი. მაგრამ ხატვა სასწაულია, ის განიჭებს დიდ სიამოვნებას და უფრო შემწყნარებელს გხდის. და თითები გაქვს არა შავი,როგორც წერის შემდეგ,არამედ წითელი და ლურჯი".
"ჩემი პატარა აკვარელები თავისებური პოეტური გამონაგონია თუ სიზმრებია. ისინი გამოხატავენ მხოლოდ "სინამდვილის" შორეულ მოგონებას და ცვლიან მას პირადი გრძნობებისა და განწყობების შესაბამისად. მე მხოლოდ დილეტანტი ვარ და არასოდეს ვივიწყებ ამას".
"კალმით ან ფუნჯით ხატვა ჩემთვის არის როგორც კარგი ღვინო. ის იმდენად ათბობს და ამშვენებს ცხოვრებას რომ მას ასატანს ხდის".
“ ჩვეულებრივ მე არა ვარ ყველაზე ჟინიანი მესაკუთრე,იოლად ვშორდები ნივთებს,იოლად ვაძლევ მათ. მაგრამ ეხლა ამიტანა სურვილმა შევინარჩუნო ის რაც უფლებით ჩემია და დრო და დრო მე თვითონ ვიცინი ამაზე. ბაღში ტერასაზე ფლიუგერიანი კოშკის გვერდით მე საათობით ვზივარ დღეების მანძილზე,უეცრად გავხდი დაუჯერებლად გულმოდგინე და ვცდილობ ფანქრით და კალმით,ფუნჯით და საღებავებით შევინარჩუნო რამე იმ აყვავებული ბრწყინვალებიდან რაც ჩემს თვალწინ ნელ-ნელა ქრება. მე წვალებით ვხატავ დილის ჩრდილებს ბაღში საფეხურებზე და ვცდილობთ საღამოს მთების შორეული და თითქოს შუშისავით გამჭვირვალე, სუნთქვასავით მოუხელთებელი და ამავე დროს ძვირფასი ქვებივით ელვარე ფერების აღბეჭდვას. შემდეგ ძალიან დაღლილი ვბრუნდები სახლში და როდესაც საღამოს ვაწყობ ჩემს ფურცლებს საქაღალდეში მადარედებს ის ნანახიდან ძალიან ცოტა რამის აღბეჭდვა მოვახერხე"
“ხატვა სასწაულია. მე ადრე მეგონა რომ თვალხილული და დაკვირვებული მოგზაური ვარ დედამიწაზე. მაგრამ ეს მოდის მხოლოდ ეხლა...და ეს მანთავისუფლებს წყეული ვოლუნტარიზმისგან”
"ხანდახან აუტანელი დარდისგან მე საშველი ვნახე ხატვაში, რაც არასოდეს გამიკეთებია. მეტიც, ვცადე სურათების ხატვა. ჩემთვის არა აქვს მნიშვნელობა აქვს ამას ობიექტური ღირებულება თუ არა. მაგრამ ჩემთვის ესაა ნუგეში ხელოვნებით. ამ ნუგეშს ვერ მომცემდა მწერლობა. ესაა როგორც გატაცება სურვილთა ჟინის და ვნების გარეშე,ესაა როგორც უპრეტენზიო სიყვარული".
"ჩემთვის ორი ყველაზე მშვენიერი რამ იმათგან რაც შეიძლება ჰქონდეს ადამიანს, არის მუზიცირება -დაკვრა და ხატვა. ერთშიც და მეორეშიც ვიყავი დილეტანტი,მაგრამ ერთმაც და მეორემაც გადამარჩინა".
"ერთ მშვენიერ დღეს მე ჩემთვის აღმოვაჩინე სულ ახალი სიხარული.უკვე 40 წლისამ მე დავიწყე ხატვა. მე არ ჩამითვლია თავი მხატვრად,არც გამჩენია მხატვრად გახდომის სურვილი. მაგრამ ხატვა სასწაულია, ის განიჭებს დიდ სიამოვნებას და უფრო შემწყნარებელს გხდის. და თითები გაქვს არა შავი,როგორც წერის შემდეგ,არამედ წითელი და ლურჯი".
"ჩემი პატარა აკვარელები თავისებური პოეტური გამონაგონია თუ სიზმრებია. ისინი გამოხატავენ მხოლოდ "სინამდვილის" შორეულ მოგონებას და ცვლიან მას პირადი გრძნობებისა და განწყობების შესაბამისად. მე მხოლოდ დილეტანტი ვარ და არასოდეს ვივიწყებ ამას".
"კალმით ან ფუნჯით ხატვა ჩემთვის არის როგორც კარგი ღვინო. ის იმდენად ათბობს და ამშვენებს ცხოვრებას რომ მას ასატანს ხდის".
“ ჩვეულებრივ მე არა ვარ ყველაზე ჟინიანი მესაკუთრე,იოლად ვშორდები ნივთებს,იოლად ვაძლევ მათ. მაგრამ ეხლა ამიტანა სურვილმა შევინარჩუნო ის რაც უფლებით ჩემია და დრო და დრო მე თვითონ ვიცინი ამაზე. ბაღში ტერასაზე ფლიუგერიანი კოშკის გვერდით მე საათობით ვზივარ დღეების მანძილზე,უეცრად გავხდი დაუჯერებლად გულმოდგინე და ვცდილობ ფანქრით და კალმით,ფუნჯით და საღებავებით შევინარჩუნო რამე იმ აყვავებული ბრწყინვალებიდან რაც ჩემს თვალწინ ნელ-ნელა ქრება. მე წვალებით ვხატავ დილის ჩრდილებს ბაღში საფეხურებზე და ვცდილობთ საღამოს მთების შორეული და თითქოს შუშისავით გამჭვირვალე, სუნთქვასავით მოუხელთებელი და ამავე დროს ძვირფასი ქვებივით ელვარე ფერების აღბეჭდვას. შემდეგ ძალიან დაღლილი ვბრუნდები სახლში და როდესაც საღამოს ვაწყობ ჩემს ფურცლებს საქაღალდეში მადარედებს ის ნანახიდან ძალიან ცოტა რამის აღბეჭდვა მოვახერხე"
“ხატვა სასწაულია. მე ადრე მეგონა რომ თვალხილული და დაკვირვებული მოგზაური ვარ დედამიწაზე. მაგრამ ეს მოდის მხოლოდ ეხლა...და ეს მანთავისუფლებს წყეული ვოლუნტარიზმისგან”
მეოცე საუკუნის ერთ-ერთმა უდიდესმა მწერალმა ჰერმან ჰესემ ცხოვრებისეული გზის შუაგულში სამუდამოდ მიატოვა მწელობა.ის გაიტაცა ფერწერამ და ხატვამ. ის ხატვას განაგრძობდა ცხოვრების ბოლო დღებამდე და ამაში პოულობდა სიამოვნებას და მოსვენებას. მისი პეიზაჟები ამშვიდებს ფერთა სიწმინდით და სიკაშკაშით, გამჭვირვალებით. ძირითადად ესაა პატარა აკვარელები, მისი საყვარელი ადგილები,ტბების თუ მთების,პატარა ეკლესიების და სახლების ლამაზი ხედები. მათ შორის გვხვდება სრულებით აბსტრაქტული,ზღაპრული ნაწარმოებები. ზოგჯერ ნატურმორტები ან ინტერიერების ჩანახატები. საყვარელი ტექნიკაა აკვარელი და კალამი.
ჰერმან ჰესეს ყველაზე მეტად უყვარდა ხატვა ბუნებაში,მას უყვარდა განმარტოება და სიმშვიდე. მას უაყვარდა ეს სასწაული,მხატვრობა,რომელიც იქცა მის თავშესაფრად ცხოვრების რთულ პერიოდში.
ჰერმან ჰესე მუდამ თვლიდა თავს მოყვარულად და დილეტანტად,მაგრამ ის იყო თავისუფალი, მაყურებლების,კოლეგების და კრიტიკოსების შეფასებებისაგან დამოუკიდებელი ნამდვილი შემოქმედი. ის განზე გადგა კონკურენციისგან და მხატვრული სამყაროსგან, მას არ ჰქონია ამბიციები,პრეტენზიები დიდებაზე და სახელზე.
ის რა თქმა უნდა არ ყოფილა ნოვატორი, მას არ გამოუგონებია ახალი ხერხები და სტილები, მაგრამ ამას არა აქვს მნიშვნელობა. ის ხატავდა გულწრფელად, სიყვარულით და გვიზიარებდა თავის ხალისიან,ზღაპრულ მსოფლგანცდას. ჰერმან ჰესე იყო მხატვარი რომელმაც აზრი ნახა წმინდა, უმანკო ხელოვნებაში სულისთვის.
http://www.mariatrudler.com/?p=3955
живописи
“В один прекрасный день я открыл для себя совсем новую радость. Уже в сорокалетнем возрасте я начал рисовать. Не то чтобы я вдруг счел себя художником или захотел таковым стать. Но рисовать — это чудо, это доставляет много радости и делает тебя более терпимым. И пальцы у тебя потом не черные, как после писания, а красные и синие.” Герман Гессе (Hermann Hesse)
“Поверьте, меня давно уже не было бы в живых, если бы в самое сложное время моей жизни первые опыты в рисовании не поддержали бы меня и не спасли.” Герман Гессе (Hermann Hesse)
“Для меня два самых прекрасных занятия, которыми может заниматься человек, — это музицирование и рисование, и в том, и в другом я был дилетантом, но и то, и другое мне очень помогло в сложном деле — выстоять в жизни.” Герман Гессе (Hermann Hesse)
“Я рисую сепией небольшое озеро, горы и облако в небе, на переднем плане на склоне холма игрушечную деревушку, прибавляю небу чуточку кобальтового цвета, озеру — мерцания берлинской лазури, деревне — золотой или неаполитанской желтой краски, все совершенно тонко, и я радуюсь тому, как нежно впитывающая бумага приглушает и сближает краски. Я делаю небо немного бледнее, стирая краску влажным пальцем, и как нельзя лучше развлекаюсь моей наивной маленькой палитрой…” Герман Гессе (Hermann Hesse)
“В моих сочинениях многим часто не хватает принятого почитания реальности, и когда я рисую, деревья обретают лица, а дома смеются или танцуют или плачут, но узнать, какое это дерево — груша или каштан — чаще всего нельзя. С этим упреком я вынужден смириться. По правде говоря, и моя собственная жизнь мне не раз представлялась не чем иным, как сказкой, часто я вижу и ощущаю, что мир внешний находится с моим внутренним миром в таком взаимодействии, в таком созвучии, которое я точнее всего мог бы определить как магическое.” Герман Гессе (Hermann Hesse)
“Что такое зелено-голубое? Что такое жемчужно-голубое? Как можно выразить едва заметное преобладание желтого, кобальтового, синего, фиолетового? А ведь в этом преобладании заключена вся сладостная тайна настроения…” Герман Гессе (Hermann Hesse)
“От тоски, становившейся порой невыносимой, я нашел для себя выход, начав рисовать, чего никогда в жизни не делал, и даже попробовал писать картины. Имеет ли это какую объективную ценность, мне все равно, для меня это новое погружение в утешение искусством, которого не смогло мне практически дать сочинительство. Это как увлечение без страсти желаний, как любовь без претензий.” Герман Гессе (Hermann Hesse)
“Мои маленькие акварели – это своего рода поэтический вымысел или сны, они передают только отдаленное воспоминание о “действительности” и изменяют ее соответственно личным чувствам и настроениям, так что я всего лишь дилетант и никогда не забываю об этом.” Герман Гессе (Hermann Hesse)
“За годы, как я начал заниматься живописью, во мне постепенно возникло ощущение некой дистанции в отношении литературы, что было для меня раньше как бы закрыто. А имеет ли по сравнению с ней хоть какую-то ценность написанная мною картина, этому я не придаю почти никакого значения. В живописи темп, ровно наоборот в сравнении с индустрией, не играет особой роли, речь не идет о потерянном времени, если в конце достигнут результат, оптимальный по выразительности и совершенству формы. Без живописи я бы многого не достиг и как поэт.” Герман Гессе (Hermann Hesse)
“Равное (как при писании) напряжение и концентрация мне, по собственному опыту, известны только еще при занятии живописью. Сходство тут полное. Тщательно и точно согласовывать каждый цвет с соседним легко и просто, этому можно научиться и затем сколько душе угодно практиковать. Но, помимо того, постоянно видеть перед собой и принимать в расчет все части картины, даже вовсе еще не написанные и невидимые, ощущать все хитросплетение перекрещивающихся тонов и полутонов – вот что невероятно трудно и редко удается.” Герман Гессе (Hermann Hesse) ( Из романа “Курортник”)
“У меня в руках мой складной стульчик, это мой чудодейственный реквизит, вроде мантии чародея, и с его помощью я уже тысячу раз занимался этой самой магией и выигрывал бой с тупой действительностью. А за спиной у меня рюкзак, в нем маленькая доска и палитра с акварельными красками, бутылочка с водой и несколько листов прекрасной итальянской бумаги…” Герман Гессе (Hermann Hesse)
“Обычно я не самый страстный собственник, легко расстаюсь с вещами, отдаю их с легкостью. Но сейчас мною обуяло ревностное усердие надежно сохранить то, что по праву – мое, я и сам порой смеюсь над этим. В саду на террасе, возле башенки с флюгером, я часами неподвижно сижу изо дня в день, внезапно став невероятно прилежным, и пытаюсь задержать, чтобы сохранить с помощью карандаша и пера, кисти и красок то одно, то другое из цветущего и исчезающего на глазах великолепия. Я мучительно рисую утренние тени на ступеньках в саду и извивы толстых плетей глициний, пытаюсь запечатлеть далекие и прозрачные, словно стеклянные, краски вечерних гор, неуловимые, как дыхание, и в то же время сверкающие, как драгоценные камни. Усталым возвращаюсь я потом домой, очень усталым, а когда вечером кладу свои листы в папку, меня печалит то, как мало я смог запечатлеть и сохранить от всего увиденного.” Герман Гессе (Hermann Hesse) Из размышления “Между летом и осенью”
“Любой из нас, художников, даже если он во многом сомневается в себе и рассматривает свой талант и умение исключительно как самую малость, имеет перед собой цель и задачу и делает, если остается верен себе, на своем месте что-то такое, что может сделать только он. Когда ты рисуешь вместе со мной в Тессине, и мы оба пишем один и тот же мотив, каждый из нас отображает не столько кусочек ландшафта, сколько в гораздо большей степени свою любовь к природе, и каждый из нас передает этот мотив несколько иначе, несколько по-своему… И как много художников, которых считали второсортными, а может, даже варварами в искусстве, предстали позднее благородными новаторами, чьи творения частенько приносили их потомкам душевное умиротворение и были искренне любимы ими, порою больше, чем самые великие картины мастеров-классиков.” Герман Гессе (Hermann Hesse) (Из письма к Бруно Гессе)
“В ответ на Ваше приветственное письмо посылаю Вам маленькую зарисовку, которую сделал в эти дни – рисование и живопись стали теперь для меня формой отдыха. Эта картинка должна Вам засвидетельствовать, что девственность природы и игра красок могут даже посреди трудной и проблематичной жизни в любой час вновь сотворить внутри нас веру и свободу.” Герман Гессе (Hermann Hesse) Из письма к студентке
“Творить пером и кистью – это для меня как хорошее вино, опьянение им настолько согревает и украшает жизнь, что делает ее сносной.” Герман Гессе (Hermann Hesse)
“Основная тема – простые пейзажные мотивы, дальше этого я скорее всего не продвинусь. Насколько прекрасно все остальное – воздух, животные, движения и самое прекрасное из всего – люди, я, конечно, понимаю, частенько это захватывает меня и даже ошеломляет, но писать это я не могу.” Герман Гессе (Hermann Hesse)
“Я начал заниматься живописью и впервые за сорок лет взял в руки уголь и краски. Я ни с кем не конкурировал, ведь я рисовал свои мечты.” Герман Гессе (Hermann Hesse)
“Это великое счастье — иметь возможность играть красками и петь хвалу природе.” Герман Гессе (Hermann Hesse)
“Рисовать — это чудо. Я думал раньше, что у меня открыты глаза и что я на Земле наблюдательный странник. Но это приходит ко мне только сейчас… и это освобождает от проклятого волюнтаризма.” Герман Гессе (Hermann Hesse)
“А в самом ли деле нужно то, что я делаю? Может, эти картины и рисовать-то не надо? Разве мне или кому другому будет хуже, если я вместо этого просто пойду погулять или выпью вина? Значит ли живопись для меня самого что-нибудь иное, чем немного самообмана, немного забытья, немного развлечения?” Герман Гессе (Hermann Hesse) Из рассказа “Художник”
Мой любимый писатель Герман Гессе в середине жизни забросил навсегда литературу, увлекшись живописью и рисованием. Писать картины он продолжал до конца своих дней, находя в этом занятии неизменную радость и отдохновение.
Его пейзажи мне давно нравятся, они умиротворяют чистотой красок, их яркостью, свежестью, прозрачностью. В основном это солнечные маленькие акварели, его любимые места, красивые виды на озера или горы, церквушки и домики. Встречаются среди них и полностью абстрактные, сказочные работы. Иногда натюрморты или интерьерные зарисовки. Любимая техника — акварель и перо.
Мне дорого видеть, как он лепит форму кубиками цвета, как строит композицию из тонких линий, стараясь передать общий дух, атмосферу места, свое настроение от увиденного и пережитого. Которое может проявится в каких-то интересных деталях, в виде узоров листьев или живой изгороди, убегающей тропинки или заброшенного домика в лесу, силуэта причудливых, сказочных гор или разноцветных крыш. Ромен Роллан как-то написал Гессе: «Я в восторге от Вашего альбома акварелей. Они сочны, как фрукты, и утонченно грациозны, как цветы. Сердце радуется, когда смотришь на Ваши картины». Как с ним не согласится!
Гессе больше всего нравилось рисовать на природе, он любил уединение и покой. К его теплым, мечтательным акварелям я подобрала его прочувствованные мысли о художнике, живописи, искусстве. Мне они близки. В них просвечивает его нежная любовь к этому чуду — рисованию. Которое стало для него спасением и утешением в сложный период жизни. Поэтично, трепетно и тонко он описывает свой восторг от живописания, слияния с природой.
Писатель всегда считал себя любителем и дилетантом, но ему это не только не мешало, а, наоборот, помогало быть свободным, творить по-настоящему, независимо от оценок зрителей, коллег и критиков. Он поставил себя в стороне от конкуренции и художественного мира, а также от собственных амбиций, претензий на величие и славу. Конечно, он не стал новатором, не изобрел новых приемов и стилей, но это мне неважно. Он рисовал искренно, с любовью и поделился с нами своим радостным, сказочным мироощущением. Герман Гессе — для меня пример художника, нашедшего смысл в чистом, невинном творчестве для души.
2 июля
135 лет со дня рождения
Германа Гессе
(1877–1962)
Герман Гессе, нобелевский лауреат 1946 года, – один из самых читаемых авторов XX века. Все свое творчество он называл «затянувшейся попыткой рассказать историю своего духовного развития», «биографией души». Одна из основных тем творчества писателя – судьба художника во враждебном ему обществе, место подлинного искусства в мире.
Гессе с большой увлеченностью начал заниматься живописью со времен Первой мировой войны. С первых шагов он ставил себе целью преодоление душевного кризиса. Писатель написал около 3000 акварелей, создав тем самым значительное наследие своих живописных работ, передающих в радужных красках красоты Тессина – избранного им места обитания на земле, где он и жил, начиная с 1919 года и вплоть до самой смерти в 1962 году.
ჰერმან ჰესეს ავტოპორტრეტი, 1917წ.Автопортрет Германа Гессе, (1917 г., Deutsches Literaturarchiv Marbach) |
В 1918 году он предпринимает в Тессине дальнейшие попытки освоения техники рисования, при этом рождаются первые наброски к книге "Прогулки пешком" и иллюстрации к ней (издана в 1920 г). В пользу Комитета социальной помощи немецким военнопленным, который Гессе создал в Берне в 1916 году, он впервые выставляет на продажу цикл своих стихотворений с собственными иллюстрациями. В 1919 году Гессе иллюстрирует сказку "Тяжкий путь" и пишет акварели к "Стихотворениям художника". Первая выставка акварелей Германа Гессе состоялась в выставочном зале в Базеле в 1920 году, в этом же году в журнале "Виланд", Мюнхен, публикуются первые репродукции Гессе. В 1921 г. выходит альбом репродукций "11 акварелей из Тессина". В 1922 г. в Винтертуре проходит совместная выставка акварелей Германа Гессе и картин художника Эмиля Нольде. Для Рут Венгер Гессе пишет в 1922 году и собственноручно иллюстрирует сказку "Превращение Пиктора". В 1925 году опубликована его книга "Размышления". "Луганский пейзаж" Йозефа Понтена и его рассказ "Последнее путешествие" выходят в 1926 году с цветными репродукциями акварелей Гессе. В Берлине выставляются 50 акварелей, в Дрездене - 100. В 1955 г. впервые издается собрание "Акварелей из Тессина" и серия художественных видовых открыток с акварелями Гессе. В 1957 г., по случаю его 80-летия, проходит выставка акварелей Германа Гессе в Национальном музее им. Шиллера в Марбахе. После смерти Германа Гессе (1962) выставки его акварелей состоялись повсюду: Токио (1976 и 1996), Париж (1977), Нью-Йорк и Монреаль (1980), Сан-Франциско и Чикаго (1981), Мадрид (1985), Люксембург (1987), Гамбург (1992) и Саппоро (1995).
Gartentreppe mit Reben
Haeuser in Montagnola
Kleines Haus im Wald
სოფელი,Деревня
Verso Arasio
Albogasio
Zinnienstraus
სახურავები და კოშკი,Крыши и башня
Huette im Wald
Carona
Wendeltreppe
Gelbe Blaetter
Blick nach Italien
Weinreben vor der Casa rossa
See und Berge
Gtesshaus
In Carona
Piktors Verwandlungen
Piktors Verwandlungen
Blick von Klingsors Balkon
Seebucht mit Caslanoberg
Motiv bei Zuerich
Tessiner Dorfmotiv
Caslanoberg
Stuhl mit Buechern
Hesses Zimmer
Agra
Beet mit Sonnenblumen
Die Fabrik im Tal von Noranco
Baeme, Haeuser,Berg
Noranco
Blick ins Dorf
Huette mit Palmen
Magnolienzweig
Dorf,Huegel,Berge
Berge hinter Baeumen
Am Weg
Jahreszeiten
Die Sonnenblumen in der Vase
Maskenball um 1926
Rotes Haus
Daecher in Montagnola
Jahreszeiten
Am Waldrand
Gnarzissen
Rotes Gartenhaus
Casa Camuzzi
Huette mit Baeumen
Kreuzweg zur Madonna
Tessinerdorf
Kaninchenstall
Желтый дом
ეკლესია კარონში,Церковь в Кароне
სოფელი ტესინში,Деревня в Тессине
მთის სოფელი ტესინში,Горная деревня в Тессине
ტესინის სახურავები,Тессинские крыши
ხლუგანოს ტბის ხედი,Вид на озеро Лугано
სახლები ტყის განაპირას,Дома на краю леса
სახლები ტესინში,Дома в Тессине
კაზა ბოდმერ,Каза Бодмер (?)
სოფელი ტესინში,Деревня в Тессине
ხე სოფლის ფონზე,Дерево на фоне деревни
პარცალო,Парцалло
კაზა კამუცი,Каза Камуцци
პალმებიანი სახლი,Дом с пальмами
ალბოგლასიო,Альбогасио
ჰესეს ეტიუდნიკი, Этюдник Гессе
http://www.hesse.ru/art/pages/index001.shtml
No comments:
Post a Comment