130 წლის წინ,1882 წელს დაიბადა პაველ ფლორენსკი

http://shkolazhizni.ru/archive/0/n-51676/ 

1882 წლია 22 იანვარს, 130 წლის წინ დაიბადა პაველ ალექსანდროვიჩ ფლორენსკი, ბოლშევიკების მიერ მოკლული კიდევ ერთი კაიკაცი. რუსული კულტურის ვერცხლის საუკუნის გამოჩენილი ღვთისმეტყველი,მეცნიერი და ფილოსოფოსი. მისი ლიტერატურული გარემოს წევრები იყვნენ ვლადიმირ სოლოვიოვი, ანდრეი ბელი,ვალერი ბრიუსოვი, კონსტანტინ ბალმონტი,დმიტრი მერეჟკოვსკი,ზინაიდა გიპიუსი,ალექსანდრ ბლოკი....

მიხაილ ნესტეროვის სურათი
 "ფილოსოფოსები, პაველ ფლორენსკი
და სერგეი ბულგაკოვი" //1917//

პაველ ფლორენსკიმ უკვე უნივერსიტეტში დაინახა ცოდნის შეზღუდულობა და მიხვდა ღმერთის რწმენის გარეშე ჭეშმარიტების შემეცნება შეუძლებელია. მან გაიცნო დონის მონასტერში მცხოვრები ეპისკოპოსი ანტონი//ფლორენსოვი// და სთხოვა მას კურთხევა ბერად შედგომაზე. ეპისკოპოსმა მას ურჩია ტროიცე-სერგის სასულიერო აკადემიაში შესვლა.

აკადემიის დამთავრების შემდეგ ფლორენსკი ხდება მასწავლებელი ამ აკადემიაში. ის წერს წიგნების ღვთისმეტყველების,ფილოსოფიის და ფილოლოგიის საკითხების თაობაზე. დაოჯახდება და ხდება მღვდელი.

ოქტომბრის გადატრიალებამდე რჩება 6 წელი.

პაველ ფლორენსკი რევოლუციის შემდეგ ხდება ტროიცე -სერგის ლავრას სწავლული მდივანი და სალაროს მცველი. მნიშვნელოვანწილად ფლორენსკის წყალობით გადარჩა მისი მთავარი სიწმინდე- წმინდა სერგი რადონეჟელის თავი.

ლავრის დახურვის შემდეგ ფლორენსკი მუშაობს სახალხო მეურნეობის სრულიად საკავშირო საბჭოში//ვსნხ// და მონაწილეობას იღებს რუსეთის სახელმწიფო ელექტრიფიკაციის //გოელროს// განხორციელებაში.

რუსული ვერცხლის საუკუნე

http://moy-bereg.ru/kultura-serebryanogo-veka/kultura-serebryanogo-veka.-russkaya-kultura-rubezha-xix-xx-vekov-html-2.html
Русская культура рубежа XIX-XX веков. Серебряный век русской культуры

Добавьте подпись

Страница 1 из 6 

Русская культура конца XIX – начала XX веков – сложный и противоречивый период в развитии русского общества. Культура рубежа веков всегда содержит в себе элементы переходной эпохи, включающей традиции культуры прошлого и новаторские тенденции новой зарождающейся культуры. Происходит передача традиций и не просто передача, а зарождение новых, все это связано с бурным процессом поиска новых путей развития культуры, корректируется общественным развитием данного времени. Рубеж веков в России – период назревания крупных перемен смена государственного строя, смена классической культуры XIX века на новую культуру XX века. Поиск новых путей развития русской культуры связан с усвоением прогрессивных веяний западной культуры. Пестрота направлений и школ – черта русской культуры рубежа веков. Западные веяния переплетаются и дополняются современными, наполняются конкретно русским содержанием. Особенностью культуры этого периода является ее ориентация на философское осмысление жизни, необходимость выстроить целостную картину мира, где искусству наряду с наукой отводится огромная роль. В центре внимания русской культуры конца XIX – начала XX веков оказался человек, который становится неким связующим звеном в пестром многообразии школ и направлений науки и искусства с одной стороны, и своеобразной точкой отсчета для анализа всех самых разнообразных культурных артефактов с другой. Отсюда тот мощный философский фундамент, который лежит в основании русской культуры рубежа веков.

სომეხთა და ქართველთა გამაგიჟებელ იოზეფ სტრიგოვსკიზე-2::

ა სომეხთა და ქართველთა
გადამრევი სტრიგოვსკი.

იოზეფ სტრიგოვსკი, ავსტრია და სომხეთი,ავტორი კრისტინე მარანჩი,
                 
სტრიგოვსკის მიერ სომხეთის ინტერპრეტაცია საკვირველად ჰგავს მის წარმოდგენას ავსტრო-გერმანელებზე.

Интерпретация Армении Стржиговским поразительно похожа на его представление об австро-германцах. Ниже мы рассмотрим образ армянской архитектуры у Стржиговского в свете сопутствующего его исследованиям подъема пангерманизма в Австрии. Ко второму десятилетию XX века мультиэтничный состав Австро-Венгерской империи привел к ряду сепаратистских движений, угрожавших национальной стабильности. «К 1910 году, – пишет Эндрю Уайтсайд (Andrew Whiteside), – многие наблюдатели видели быстрое ослабление внутренних связей и внешней безопасности дуалистичной монархии и предсказывали ее неизбежный, сопряженный с насилием, распад». Австрийцы опасались, что Богемия будет захвачена русскими, подъем панславизма угрожал югу империи, а итальянская ирредентистская партия завоевывала широкую поддержку в Трентино и Тироле. Видя распад государства, австрийские немцы становились все более враждебными в отношении негерманского

გეორგიი ფედოტოვი,"სამი დედაქალაქი

http://www.gumer.info/bibliotek_Buks/History/Fedotov/_3Stol.php

Добавьте подпись

Все книги автора: Федотов Г. (9)

Федотов Георгий. Три столицы

(Напечатано в "Вёрсты", Париж, 1926 год, № 1, с.147-163 - первая публикация под псевдонимом Е.Богданов) 

Старая тяжба между Москвой и Петербургом становится вновь одной из самых острых проблем русской истории. Революция — столь богатая парадоксами — разрубила ее по-славянофильски. Впрочем, сама проблема со времени Хомякова и Белинского успела изменить свой смысл. Речь идет уже не о самобытности и Европе, а о Востоке и Западе в русской истории. Кремль — не символ национальной святыни, а форпост угнетенных народов Азии. Этому сдвигу истории соответствует сдвиг сознания: евразийство расширяет и упраздняет старое славянофильство. Но другой член антитезы — западничество — и в поражении своем сохраняет старый смысл. Дряхлеющий, зарастающий травой, лишенный имени, Петербург духовно живет своим отрицанием новой Москвы. Россия забывает о его существовании, но он еще таит огромные запасы духовной силы. Он все еще мучительно болеет о России и решает ее загадку: более, чем когда-либо, она для него сфинкс. Если прибавить, что почти вся зарубежная Россия — лишь оторванные члены России петербургской, то становится ясным: Москва и Петербург — еще не изжитая тема. Революция ставит ее по-новому и бросает новый свет на историю двухвекового спора.

პროკუდინ გორსკის ფოტოები

პროკუდინ-გორსკის მიერ
გადაღებული ქართველი ქალი.

ქიმიკოსი, გამომგონებელი, საიმპერატორო რუსული გეოგრაფიული და ტექნიკური საზოგადოებების წევრი, ფერადი ფოტოგრაფიის პიონერის და რა თქმა უნდა ბოლშევიკების მიერ გაძევებული ემიგრანტი სერგეი მიხაილოვიჩ პროკუდინ-გორსკის ფოტოების ეს უნიკალური კოლექცია ინახება ამერიკის შეერთებული შტატების კონგრესის ბიბლიოთეკაში. პროკუდინ-გორსკიმ შთამომავლებს შეუნახა მოკლული იმპერიის სახე. ღირს მისი გახსენება.

1904 წელს სოლიდური ადამიანი,ოჯახის მამა დაიძრა ექსპედიციაში თურქესტანში მზის დაბნელების გადასაღებად. ეს იყო დასაწყისი.

შემდეგ ის წავიდა მთიან დაღესტანში. იმავე წელს მან გადაიღო ფინეთი და სანკტ-პეტერბურგის არემარე. მას მოუნდა მთელი რუსეთის უკვდავყოფა რათა ყველას,და პირველ რიგში ბავშვებს, ენახათ და ყვარებოდათ ქვეყანა. პროკუდინ-გორსკი დარწმუნებული იყო იმაში რომ მისი ნამუშევრების მნახველი მათ სამუდამოდ დაიმახსოვრებდა და განათლება იქცა მისი ცხოვრების აზრად.

საბჭოთა მხატვრული ანდერგრაუნდი

Татьяна Шехтер

НЕОФИЦИАЛЬНОЕ ИСКУССТВО ПЕТЕРБУРГА (ЛЕНИНГРАДА)
Очерки истории

I

В художественной культуре второй половины XX века мы встречаемся с явлениями, которые не укладываются в рамки традиционных представлений о направлениях или течениях, подчиняющихся одному "кодексу" творчества. Современная культура открывает нам целые пласты художественной жизни, обладающие целостностью при сложных и неординарных взаимоотношениях составляющих их компонентов. Среди таких самоценных и завершенных явлений второй половины XX столетия и помещается неофициальное искусство Петербурга.

Культура, не принимающая нормы и правила, установленные в жизни современного ей общества, развивается, если в этом обществе практикуются запреты на какие-то виды или способы художественного творчества, чем и отличалась культурная политика советского государства, отождествляющего искусство с идеологической деятельностью и требовавшего от него соответствия государственной идеологической и политической программы. Те, кто не принимал этих требований, оказывались как бы вне закона, а их творчество объявлялось антиобщественной и антигосударственной акцией. В эту категорию попадали люди разных творческих профессий, направлений и вкусов. Чтобы работать, они были вынуждены уходить "в подполье" - создавать независимые объединения, организовывать свои выставки и издания. Постепенно в нашей культуре формировался "второй план", становление которого проходило в борьбе с официальными структурами и под их давлением, что в значительно мере определило его специфику.

საბჭოთა საგიჟეთის ისტორიიდან-ვასილი იაკოვლევიჩ სიტნიკოვი:

რუსული არაოფიციალური ხელოვნების დიდი ფიგურა, ფერმწერი და გრაფიკოსი ვასილი სიტნიკოვი//1915-1987//.

   ერთი რუსი სოფლელი, დაიბადა რუს გლეხთა ოჯახში 1915 წლის  19 აგვისტოს ტამბოვის გუბერნიის სოფელ ნოვო-ნიკიტინოში. 1921 წელს გადავიდნენ მოსკოვში. 1933 წ. სწავლობდა გემთმექანიკია ტექნიკუმში და შეიყვარა იალქნიანი ნავების მოდელების კეთება. სამხატვრო სასწავლებელ ვუტემასში შესვლა ვერ შესძლო. მუშაობდა მეტროს მშენებლბაზე, მხატვარ მულტიპლიკატორად და მემოდელედ რეჟისორ  ა.ლ. პტუშკოსთან.
 აჩვენებდა დიაპოზიტივებს სურიკოვის სახელობის სამხატვრო ინსტიტუტის პროფესორების ლექციებზე რის გამოც მას შეარქვეს ვასია ფანარშჩიკი//მეფანარე//. 


   ბულგაკოვის მოსკოველებმა ის დააბეზღეს,1941 წელს დაიჭირეს,გიჟად გამოაცხადეს და დაამწყვდიეს   ყაზანის საგიჟეთში. 1944 წელს მოვდა ჯერ ციხის საავადმყოფოში,შემდეგ ჩვეულებრივ საავადმყოფოში სადაც ბევრს ხატავდა. იმავე წელს დაბრუნდა მოსკოვში და არსებობდა შემთხვევითი სამუშაოებით.